Welkom op mijn blog....
Ik zal me eerst voorstellen. Mijn naam is Stan Hagenaars, een man van 62 jaar uit Bergen op Zoom. Ben gelukkig getrouwd en heb een puberende zoon van 15. Ben opgegroeid in familiebedrijf die zich bezig hield met allerlei reclame werk zoals belettering en zeefdruk. Hoewel ik door zuurstof tekort een lichte hersenbeschadiging heb, ik een vrij normale jeugd gekend. In Wouw speelde ik vooral op straat voetbal en ging knikkeren met de buurjongens, totdat we naar Bergen op Zoom verhuisde. Daar moest ik weer nieuwe vriendjes maken, maar dat was niet eenvoudig. Toen ik naar de middelbare school ging veranderde dat weer. Ik had een leuke klas en we trokken veel met elkaar op. In die tijd stonden we met een stacaravan op een camping aan het Veerse Meer. Daar leerde ik zeilen en surfen. Ik was vrij fanatiek hierin, dat zelfs wedstrijden meegedaan heb, zoals Rondje Veerse Meer en de Ronde Tien Gemeten, waar ik ook Stephan van de Bergh (olympisch kampioen) leerde kennen. Later begon ik ook met catamaran-zeilen, eerst als fokkenmaat, later als stuurman. Omdat mijn vader ook een fanatiek zeiler was, gingen we overal naar toe, zoals internationale wedstrijden in Harderwijk en St. Moritz (Zwitserland).
Toen we in Wouw woonde, hielp ik mijn vader en broer in de zaak. We hadden diverse klanten, vooral uit de regio. Ik vond het toen leuk om mee te gaan naar bijv. een transportbedrijf en daar te helpen met het aanreiken van allerlei spullen.
Later, toen we naar Bergen op Zoom waren verhuisd, werd ik meer en meer betrokken bij de zaak. Mijn vader kocht een snijcomputer om plakletters en logo's te snijden. Aangezien dat ik meer kennis had van computers, mocht ik dan serieus meewerken. Het bedrijf groeide en kregen ook te maken met personeel. Niet veel later verhuisde de zaak zelf naar Roosendaal waar we een pand hadden aan de Boerkensleen.
Na een aantal jaren, zag ik me genoodzaakt om de zaak te verlaten, om iets anders te proberen. Vanwege mijn hobby's destijds, ben ik terecht gekomen in de IT wereld. Ik kon aan de slag als applicatie- en netwerkbeheerder bij de GGD West Brabant. Na vele trainingen en cursussen gevolgd te hebben, had ik mijn plekje gevonden. De collega's waardeerde mij op mijn kennis en inzet. De ambulancedienst Bergen op Zoom was voor mij een vaste stek, soms reed ik. een ritje mee als observator. Ik vond het jammer na jaren weer weg te gaan vanwege een fusie.
Ondertussen had ik iemand leren kennen, waar ik later ook mee getrouwd ben.
Via een goede vriend kwam ik in België terecht bij een grote retailbedrijf. Daar was ik mede verantwoordelijk voor de IT en later ook de distributie naar 20 winkels. Na bijna 2 jaar ging het bedrijf failliet.
Na enkele maanden rondgekeken te hebben, kwam ik via een uitzendbureau terecht bij de grootste sigarettenfabriek van Europa. Eerst als heftruckchauffeur, maar na enkele dagen werd als coördinator weg gezet op kantoor NTM.
Er zijn een aantal post die ik op Facebook en Linkedink heb geplaatst:
Acceptatie...
Het begon met kleine pijntje, een stijfheid in de rug. Ik dacht: het gaat wel over, gewoon een kwestie van tijd. Iedere keer op- en afstappen, trap op en trap af. Dat zo'n 120 keer op een dag. Maar de pijn werd erger, de stijfheid bleef. Simpele taken als iets van de grond oppakken ging steeds moeilijker.
De diagnose was een klap in het gezicht, Artrose, een slijtage in rug en nek. Onomkeerbaar. De arts vertelde mij dat werken in de huidige functie niet meer mogelijk was. Mijn wereld stortte in.
De eerste maanden was zwaar. Boosheid, verdriet en frustratie. Ik. miste het contact met mijn collega's, de voldoening van een geklaarde dag. Ik kon blijven hangen in het verleden of..... doorpakken.
Ik koos voor het laatste. Mijn manager en ik gingen met elkaar in gesprek.
Nu zijn we een paar maanden verder, heb nu een tijdelijk functie. Wet Verbetering Poortwachter volgens richtlijnen ingezet. FML gesprek gehad met de bedrijfsarts. De volgende stap is een aantal gesprekken met mijn manager en een arbeidsdeskundige. We wachten af.....
Het leven met artrose is niet altijd makkelijk. Soms kan je de wereld aan en soms is de kleinste beweging een hel.
Maar nu komen we bij het accepteren. Het is verdomd moeilijk om iets te accepteren waar je geen invloed op heb, geen grip. Soms lag ik te draaien in bed, met de gedachte dat je 'verloren' bent.
Maar nu besef ik meer en meer dat ik geen andere keuze heb. Je moet je gewoon bij neerleggen en verder gaan. Ik probeer het beste van te maken....
22 februari 2025
Besef...
Na acceptatie, waar ik eerder een post heb geschreven, komt het besef om de hoek kijken. Meer en meer besef ik dat in de huidige wereld maar weinig kansen meer krijgt om volledig te kunnen functioneren. Door meervoudige beperkingen
(motoriek, moeilijk praten, doofheid en nu artrose) voel ik me langzaam in een hoek worden gezet. Na ruim 45 jaar volledig werkzaam te zijn geweest op de arbeidsmarkt, lijkt het erop dat ik langzaam 'uitgerangeerd' ben.
Afgelopen week een gesprek gehad met de arbeidsdeskundige. "Ondanks je beperkingen ben je best slim". Hij zei niet: Dankzij de beperkingen ben je slim.
Want juist door die beperkingen heb ik mezelf 'getraind' door studies en trainingen te gaan volgen. Hierdoor heb ik wel een management diploma op zak.
Ik dacht hierdoor meer kans te maken, maar nee hoor. Ze zien iemand met beperkingen. Ik heb dit 20 jaar geleden al ervaren, ondanks de goede inzet van het outplacementbureau. Ik had zelf werk gevonden bij een goede vriend in België. Helaas door een faillissement, kwam ik wederom zonder werk te zitten. Maar na 2 maanden begon ik bij de grootste sigarettenfabriek van Europa. Doordat er bepaalde mensen op mijn kwaliteiten schatten en niet op mijn beperkingen heb ik dit werk 17 jaar kunnen doen.
Nu het logistieke werk is overgenomen door een ander bedrijf, veranderde dat voor mij. Doordat bij mij steeds meer uitval was, werd het logistieke werk te zwaar voor mij. Tijdelijk werk aanvaard (Wet Verbetering Poortwachter). Nu zijn we bij het versneld uitvoeren van Spoor 2.
Het beseffen van het niet meer mee kunnen draaien, raakt mij hard. Soms denk ik bij mezelf: Heb ik daarvoor 45 jaar keihard voor gewerkt? En ja ... keihard!!!
Ik geef mezelf maar weinig kansen , maar we gaan het zien. Als het lukt om voor mij een passend baan te vinden, dan trakteer ik mezelf op een fles champagne.
wordt vervolgd......
26 februari 2025
Pijn....
De ochtenden beginnen al zwaar voor mij. Iedere keer met een scherpe steek opstaan. Elke beweging ,hoe klein ook, voel als een mes dat ronddraait. Nee het ligt niet aan het matras, ik heb een therapeutische topper.
De pijn is een constante metgezel geworden, een onzichtbare schaduw die mij volgt waar ik ook ga. Vroeger deed ik veel aan sport, nu is dit niet meer mogelijk.
De artrose heeft mijn ruggengraat in een kluwen van stijfheid en pijn veranderd. Mijn onderrug en nek zijn versleten en broos. Elke stap, elke draai, elke buiging stuur schokken van pijn in mijn lichaam. Ik moet ermee leren leven, zeggen ze. De dagen zijn lang en zwaar. Boodschappen doen, de afwas of stofzuigen zijn een uitputtingsslag.
Toch weiger ik om me over te geven aan de ziekte. In mijn dagelijks leven is er iets bijgekomen, namelijk pijnstillers. Die maken het voor mij "leefbaarder".
Zonder de medicijnen zou ik niets meer kunnen.
Verder probeer ik zoveel mogelijk mijn rug te trainen. Artrose heeft mijn leven veranderd, maar nog niet gebroken. Ik ben een overlever, wat ik al heel mijn leven ben.
30 maart 2025
Het gemis van sport...
Sport was en is een belangrijke factor in mijn leven. In mijn jonge jaren voetbalde ik bij Cluzona, een club uit Wouw. Ik deed mee aan de wekelijkse training en wedstrijden. Mijn opa kwam soms kijken. Een leuke herinnering was dat ik daar mijn eerste kus kreeg van Jose, die woonde destijds in de Kasteelstraat. Ook ging ik tennissen tegen de muur (lidmaatschap was destijds duur). Tevens had ik ook zwemlessen vanuit de lagere school in Roosendaal.
Toen we naar Bergen op Zoom verhuisde, ging ik op tafeltennis bij het Juvenaat. Ook speelde ik hockey met mijn broer en zus. Daarnaast kochten mijn ouders een caravan en gingen we vaak naar Luxemburg, waar we aan de oever van de Sure stonden. Hierdoor konden we vaak kanovaren. Ook hadden we ondertussen een surfplank aangeschaft en de eerste meters werden gemaakt op het Dassenplas. Hier leerde we de basis van het windsurfen. Ook gingen we vaak naar de Kreekraksluizen , waar we onze vaardigheden verder ontwikkelde. Na een aantal jaren gingen we naar een camping in Wolfvaartsdijk, waar ik ging vissen aan de steiger van de oude pont. Niet veel later verplaatste we de caravan naar de camping aan de overkant, de Paardekreek.
Op de Paardekreek heb ik mijn beste tijd meegemaakt. Mijn vader had een catamaran, die Wana heette. Ik had zelf een Windglider, een surfplank dat later ook olympische wedstrijden ging meedoen. Op een dag was mijn vader gaan zeilen met zijn vrienden naar de dam bij Vrouwenpolder. Ik ben toen achter hun aangegaan. Na zo'n 2 uur varen kwam ik pas aan bij de dam, om een frietje te gaan eten, wat een gewoonte was. In het tunneltje onder de weg liepen we elkaar tegemoet en het was een verrassing dat ik daar was met mijn surfplank. Na wat gegeten en gedronken te hebben, stapte ik weer op de plank. Naar 4 uur varen kwam ik aan bij de camping. Mijn ouders waren bang dat ik verloren was gegaan en mijn vader was mij tegemoet gevaren met een motorboot.
Na een aantal jaren, verlieten we de camping. De meeste vrienden waren hun eigen weg gegaan en zo ik ook. Ik had ondertussen ook andere sporten "ontdekt" , zoals badminton en squash. Ook ging ik meer fietsen en hardlopen. Tussendoor ging ik samen met mijn broer ook op fitness. Maar na een jaar was dit laatste weer voorbij. Het squash heb ik toch lang kunnen volhouden. Tot in 2002, toen ik werd meegenomen door mijn vader naar de golf. Ik raakte enthousiast en heb het ondertussen 17 jaar "gespeeld". Totdat de eerste kwaaltjes voelbaar werden. De rug ging tegenwerken. Dus moest ik ook hiermee stoppen. Nu probeer ik met behulp van een fysiotherapeut mijn rug "sterk" te houden. Maar het gemis van het wedstrijd-element, het waaien van de wind, de oerkreten die men soms uitschreeuwt. vind ik het ergste.
1 april 2025
een beetje hoop...
Gisteren had ik het eerste gesprek met jobcoach Jessica van Puls. Omdat ik al eerder ervaring had opgedaan met een jobcoach was ik een beetje sceptisch. De eerste indruk was direct al positief, want ze begreep vrijwel in wat voor positie me ik bevond. Ik voelde me al direct op mijn gemak en er was sprake van een open en eerlijke communicatie. Zij was oprecht benieuwd dat er allemaal in mijn hoofd speelde. Ik vertelde mijn historie op werkgebied en welke belemmeringen ik allemaal meegemaakt had. Zij wist deze weer een vrolijke draai aan te geven, want juist die belemmeringen waren voor mij een blok aan mijn been. Naar mate het gesprek vorderde , werd ik steeds positiever. Omdat de situatie rond werk de afgelopen decennia 'verbeterd' is, zijn er allerlei wegen te bewandelen om weer terug aan het werk te gaan. Zo zijn er wetten aan genomen zoals wet verbetering Poortwachter, die mensen 'helpen' een tweede kans te geven. Zo ook bij Jessica. Ik wil nog niet te ver vooruit lopen op de zaken, maar er zijn kansen. Ook zei ze erbij dat ik het hele traject kan doorlopen richting WIA, wat de andere route betreft. Alles is afhankelijk wat de markt wilt en wat ik aan kan. Want ik ondervind momenteel veel pijn ondanks de pijnstillers. Want artrose is een aandoening wat niet beter wordt. Nu wordt er plan van aanpak opgemaakt, waarin de volgende stappen worden vastgelegd. We hebben een volgende afspraak gemaakt en dan zien we weer verder.....